Een coole dag

Daar zit ik dan. Achter een computer in me thermobroek op te drogen. Eigenlijk was het vandaag de bedoeling om een groot deel van de rietlanden aan de overkant van de Beulakkerwijde te gaan controleren op bosopslag….maar het liep allemaal toch net eventjes anders!

Vanmorgen was er echter nog geen vuiltje aan de lucht. Goedgemutst ging ik op weg. Er was wel is waar regen voorspeld maar ach ik dacht, ach ik heb een regenkeep bij me, daaronder blijf ik wel droog! Halverwege de Beulakkerwijde begon het echter al flink te waaien en toen ik de Walengracht op voer begon het ook te regenen. Deert niet dacht ik, leg ik gewoon de boot aan om regenkleding aan te trekken en even kaart te lezen zodat ik direct door kon naar de rietlanden die ik moest controleren. Ik voer naar de kanosteiger, meerde de boot af en zette de motor uit. Dit bleek echter de fout van den dag want na het kaartlezen bleek de motor met geen mogelijkheid meer te starten te zijn!

Hopend dat het slechts een tijdelijk euvel zou betreffen ging ik met behulp van de punterboom op weg naar de rietlanden. Door tussen de rietlanden door te punteren ervaar je het gebied op een heel andere manier. het is lekker stil en dus zie je normaal gesproken meer vogels en ander wild. Als het regent is er echter niet veel aan. Bovendien had ik in al mijn wijsheid besloten mijn regenkeep uit te doen omdat deze in de weg zat tijdens de poging de motor te starten, waardoor ik nu in mijn niet heel erg waterdichte jas en broek door de regen moest punteren.

Eenmaal aangekomen bij de rietlanden die gecontroleerd moesten worden bleek het motorprobleem echter van chronische aard. Tijd om een hulplijn in te roepen! Het probleem bleek echter ook telefonisch niet op te lossen en na een overleg met Ronald Messemaker en Rosalie Martens werd besloten dat ik verder moest punteren naar Dwarsgracht waar ik eventueel opgehaald kon worden als het probleem niet ter plekke te verholpen bleek.

Punteren door Dwarsgracht levert heel wat vreemde blikken op van de bewoners. Dit komt natuurlijk door het fijt dat ik ondanks de ervaring die ik op het stuk vanaf de Walengracht tot hier had opgedaan, geen expert ben in het met een punterboom voortbewegen van een boot. Het moet er heel vreemd uitgezien hebben. Een lange Hollander met een rood zwemvest die een prachtige aluminium boot op onhandige wijze voort puntert, terwijl er aan de achterzijde van deze boot toch echt een motor zit!

Na de aankomst op de losplaats bij Dwarsgracht was het wachten op Ronald Messemaker die gelukkig snel arriveerde. Al snel bleek dat ook hij de motor niet aan de praat kreeg. Er werd besloten de boot in de buurt af te meren en hem de volgende dag op te halen. Na het afmeren van de boot kreeg ik een lift van Ronald terug naar de Ronduiten waar ik nu op kan dogen terwijl ik deze blog schrijf.

een natte koude en avontuurlijke dag waar ik vooral twee dingen van geleerd heb: 1) punteren is niet makkelijk! En al helemaal niet in de regen! 2) Zorg altijd goed voor je collega’s want je weet nooit wanneer ze je uit een benarde situatie moeten komen bevrijden!

Bij deze dan ook ongelooflijk veel dank aan Ronald Messemaker voor de geslaagde reddingsactie.

Foto: Regina Brouns

Extremen aan zee

Sommige mensen gaan de hele wereld over om te genieten van de zee. Ze gaan dan naar de meest exotische interessante oorden met de meest fantastische plant en dier soorten om vervolgens bijna geheel ontkleed met nog 100.000 andere soortgenoten te gaan liggen verbranden in het gloeiend hete zand. Mij lijkt het helemaal niets! Maar andere mensen vinden het eindeloos een grasveld afzoeken naar een plantje van ongeveer 0.5 cm groot dan weer oer saai. Ach iedereen zijn dingetje zullen we dan maar zeggen.

Nee als ik aan het strand ben gaat mijn aandacht meestal uit naar de planten die in rond het strand te vinden zijn. het kustecosysteem is namelijk een bijzonder moeilijke omgeving voor planten. het is vaak erg onbeschut waardoor zon en wind vrij spel hebben. In de zomer is het aan de grond, in de zon geregeld meer dan 50 C˚. waait het, wat het eigenlijk altijd wel doet aan het strand, dan lopen de planten het risico bedolven te worden.  Wie het voortdurende zandstralen en bijna gekookt worden overleeft krijgt te maken met een volgend probleem, water. Aan de kust is er water genoeg, het is alleen allemaal veel te zout en dus onbruikbaar. Vaak zijn planten die vlak aan de zee groeien dan ook afhankelijk van regen voor de aanvoer van zoet water.  De planten die aan de zee groeien hebben dan ook vaak bijzondere aanpassingen om te kunnen overleven in dit extreme milieu.

De Zeeraket (Cakile Maritim) is hiervan een mooi voorbeeld. De plant is enigszins zouttolerant en is net als alle andere raket soorten een snelle groeier zodat de plant niet snel over stoven zal raken. Een echte overlever dus! Verder heeft de plant van een noot een deugd gemaakt!
De zee is namelijk een erg handige manier om je zaden snel over grote aftanden te verspreiden! De zeeraket maakt hiervoor speciale zaadpeulen die door hun kurkachtige wand wel een week kunnen blijven drijven!
Niet alleen de zee maar ook de wind kan voor verspreiding van zaden van de Zeeraket zorgen. Als het bovenste deel van de zaadpeul is afgebroken blijft er een stompje achter. In dit stompje heeft de Zeeraket nog een zaadje verstopt! Als de plant in het najaar indroogt en afsterft kan een deel van de plant afbreken en door de wind worden meegenomen. Op de plaats waar de plant dan onder het zand komt te liggen kan het zaad volgend jaar weer ontkiemen.

Niet allen toeristen maar ook planten rijzen dus door de lucht of over zee om nieuwe stranden te ontdekken!